Ben hiçliğimi çoktan kabul ettim.

"Çok eski zamanda bir hükümdar varmış. Bu hükümdar halkın içine
girmiş. Hükümdar halkın içine girince herkes el pençe divan durmuş
sonsuz saygı ve hürmetlerini gösteriyormuş.

Herkes saygı ve hürmetlerini gösterirken adamın biri hiç istifini
bozmamış ve bir kenarda oturuyormuş.

Hemen adamın yanına hükümdarın adamları gelmiş ve onu uyarmış. O yine
de istifini bozmamış.

Hükümdar bir hışımla yanına gelmiş;

- Bre adam sen nasıl böyle duruyorsun?, demiş

Adamcağız da hükümdara acır gözle bakarak aralarında şöyle bir konuşma geçmiş;

- Niye bozayım ki,

- Ben koskoca hükümdarım, ya sen nesin ki?

- Ben de Allah'ın bir kuluyum ve hiçim. Ama sen sadece hükümdarsın.

- Sen bir hiçsen niye benim yanımda istifini bozmuyorsun?

- Sen bir hükümdarsın ama daha sonra ne olacaksın ki?

- Bu kıtaya hükmedeceğim.

- Peki, daha sonra

- Dünyaya hükmedeceğim ve dünya hükümdarı olacağım.

- Ondan sonra ne olacaksın?

- Hiç.

- Ey hükümdarım sen hiç olmak için o kadar uğraşırken ben
şimdiden hiç oldum, diyerek aslında hükümdara büyük bir ders vermiş.

Bizler de aslında bir hiçiz. Bu dünyadan göç ederken herkes gibi
sadece kefenimizle gidiyoruz. Ondan başka hiç bir şey almıyoruz
yanımıza.



Eğer bundan ders çıkartmazsak asıl o zaman koskoca bir hiçiz.
Tabi hiçlik derken nihilist bakış açısı anlaşılmasın,
neticede hiçliği kabul etmek yaşamı biraz hafifletiyor yani bence..
bu yüzden o çok sevdiğim Fight Club filmindeki mantık
aklımın bir köşesinde daimi misafir :)