Mevlana hikayelerinden birinde ,canı yanan insanı söyle tasvir eder;
Canı yanan insan ,ayağına diken batmış eşşeğe benzer.
Canı yandıkça ha babam çifte atar durur,hem kendine hem yanındakine zarar verir.
Bilmez ki o diken debelendikçe daha da acıtır.
O Dikeni çıkarmak için ,akıl denen dosta gitmek gerekir.

Her zamanki gibi yine güzel bir benzetmedir bu.

Bence birde bunun tersi vardır.
Diken batmış olan kişi,bunu kimseye çaktırmamak için
o diken yokmuş gibi davranır.
Yürümeye çalışır ,yürüdükçe canı yanar .
Ama serde erkeklik var ya çaktırmaz,neticede kuyruğu dik
tutmak lazım.
Bu kuyruğu dik tutmaya o kadar çok kaptırır ki kendini o dikeni
çıkarmayı akıl edemez.
Ha babam canı yana yana yürümeye devam eder .
Aptal eşek gibi
Nereden mi biliyorum ?
Tabi ki tecrübeye dahil, zamanla insan kendini daha bir keşfediyor :=)