Entelektüel fahişe

Solcu, Marks'ın arkadaşı gazeteci Swinton, 1880 'lerde New York
Times'ta yazıyor. Gazetesatın alındıktan sonra düzenlenen toplantıda,
davetli gazeteciler basının onuruna kadeh kaldırmak üzerekürsüye
çağırıyorlar onu. Swinton elindeki kadehiyle
kürsüye çıkıyor. Çıt yok...

Ve tarihi cümleler dökülüyor bir bir ağzından.
"Dünya tarihinin şu anına dek, Amerika'da"Özgür bağımsız basın" diye
birşeyolmamıştır. Bunu siz de biliyorsunuz biz de..." diye başlıyor
sözlerine; "Hiçbirinizdüşündüklerinizi olduğu gibi yazmaya cesaret
edemezsiniz. Bunu yapmaya kalktığınızdayazdıklarınızın önceden
basılmayacağını bilirsiniz çünkü. Çalıştığım gazete bana
düşüncelerimiözgürce yazmam için değil, tersine yazmamam için haftalık
bir ücret ödüyorlar. İçinizde benzer biçimde benzer ücret alan
başkaları da vardır. Düşüncelerini açıkça yazacak kadar salak olan
herhangi biri, sokakta başka bir iş arıyor olacaktır. Gazetemin
herhangi birsayısında düşüncelerimi apaçık yazmaya izin verseydim, 24
saat dolmadan işimden atılırdım.Gazetecilerin işi; gerçeği yok etmek,
düpedüz yalan söylemek, saptırmak, kötülemek, servet sahiplerine
dalkavukluk etmek, kendi gündelik ekmeği uğruna yurdunuve soyunu
satmaktır. Bunu siz de biliyorsunuz, ben de... Öyleyse şimdi burada
"bağımsız özgür basının" (!) "şerefine" (!) kadeh kaldırmak saçmalığı
da nereden çıktı? Bizler,
sahnenin arkasındaki zengin adamların oyuncakları,kullarıyız. Bizler
ipleri çekilince zıplayan oyuncak kuklalarız... Onlar ipleri
çekiyorlar ve biz dans ediyoruz. Yeteneklerimiz, olanaklarımız ve
yaşamlarımız, hepsi başkalarının malı. Bizler entelektüel
fahişeleriz."

Not: Swinton toplantıyı şaşkın bakışlar arasında terk etti.. Gazeteden
istifa etti ve kimseden paraalmaksızın 'John Swinton's paper' diyetek
yapraklı bir "gazete" çıkartmaya başladı
bir kaç köse yazarını istisna tutacak olursak,
o zamandan bu zamana basın ve medyada değisen birşey yok diye düşünüyorum.