Şişirip yelkenleri, açılma vaktin gelmiştir denize.
Bilirsin ki ne fırtınalar, ne deli dalgalar beklemektedir seni. Korkarsın, terk edemezsin limanı, bir köşesine sığınırsın.
Kabullenmesen de artık aşk bitmiştir,
İşte son bu...
İçin hep hüzün doludur, bir türlü kabullenemezsin bittiğini.
Yinede umudun yeşildir,
İşte hayal bu...
Gururlusundur, istenmediğin yerde durmazsın.
An olur ki ne olur bitmesin dersin.
Bu sözlerin dudaklarından nasıl çıktığına kendin bile inanamazsın.
İşte acı bu...
Ondaki sıcaklığı kimsede bulamayacağını düşünürsün.
Kahredip başını eğersin önüne.
İşte hüzün bu...
Nefes alamaz hale gelirsin, daralır için.
Bir kaç saatlik derin bir uykuya hasretsindir.
Atarsın gecenin kollarına kendini,
İşte huzur bu...
Ondan gelecek tek bir haberi umutsuzca beklersin Bir de beklemek ölüm gibi gelir insana böyle zamanlarda.
Aslında ölüm fikride garip değildir artık sana. Geri dönerse diye ölemezsin bile,
İşte sabır bu...
Hayat devam ediyordur ama her şey yarımdır, hep bir yanın eksik.
İşte aşk bu...
Boşver, hep aynı masaL. “Hayat ve Ben” işte hepsi bu kadar…
geriside hikayedir ilizyondur arkadaşlar:)
Alıntı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder